Gooise polonaise
Soms droom ik de tijd vooruit. Zoals gisternacht. Het was 2025 en ik wilde de Jumbo van Blaricum in. Het kan ook die van Laren geweest zijn. Het was in elk geval een dorp waar iedereen op de middelbare school skiën & golfen in het basispakket had. In het Gooi dus. Ik trof bij de deur een bont gezelschap met allemaal een eigen Villalozenkrant.
Allereerst Jack van Gelder, die riep dat het gewoon grapjes waren. Oké, misplaatste grapjes van een te zwaarlijvige zestiger, maar iedereen maakte die grapjes. Dat was gewoon de bedrijfshumor. En het merendeel bestond uit zwaarlijvige zestigers. Die lulden meer over neuken dan dat het er werkelijk nog van kwam. Naast Jack stond zijn vroegere hoofdredacteur Maarten Nooter, die via gebarentaal en een morsig briefje uitlegde dat hij slechthorend was.
“Zeg maar doof”, lachte Jack, “en hij moet ook naar de oogarts! Eigenlijk al 20 jaar!”
Maarten stak twee keer tien vingers op en wees expliciet op zijn oren.
Tom Egbers, die er thuis ook uit geflikkerd was, moest hier om lachen. Hij hield zich een beetje afzijdig en bekommerde zich vooral om de goede oude Mart Smeets, die aan alle Jumbo-klanten expliciet vroeg of ze hem nog kenden. Hij was vroeger vaak op televisie. Met sport. Wat dat is? Sport is heel simpel: dat je keer op keer je grenzen verlegt. Mart vroeg of het misschien leuk was als Ivo Niehe hem ging interviewen. Ivo is namelijk net zo’n gigant als hijzelf. Volgens Mart dan. En volgens Ivo natuurlijk.
Naast de vroegere sportredacteuren stond de kleine Dolf, tot voor kort de baas bij Heineken. Hij was daar een jaar eerder vertrokken omdat het bedrijf staatssteun aan moest vragen. Een jaar daarvoor hadden ze glorieus geblunderd in Rusland. Gewoon fout geweest. Beetje fout? Nee, donkerbruin. Dolf wilde wel een biertje, maar die waren best duur voor een steunrukker. Dolf vond ik best een leuke naam in dit geval.
Naast hem stonden de al een tijdje dakloze Wopke en Hugo, die ooit samen een politiek partijtje runden. Een clubje op Christelijke grondslag. In 2023 weggevaagd door een boerin die geen boerin was. Dat was volgens de heren kiezersbedrog. Wopke vroeg wat Hugo toch stond te appen. Dat ging Wopke niks aan. Of zoals hij het afgemeten zei: “Dat hou ik graag tussen Sywert en mijzelf!”
Wopke vertelde dat hij rekende op wat vroegere Minerva-makkers, die hem wel uit de shit zouden helpen en hem een ‘functie elders’ gingen bezorgen. Iets bij Shell of zo. Maar daar was de kas net leeg gegraaid door een vroegere ceo, die in de wandelgangen altijd al Ben die beurde werd genoemd.
Opeens kwamen John & Linda aanlopen. Jack en Mart vroegen of deze broer en zus ook bij dit cluppie hoorden. Maar de rest vertelde dat dit illustere duo na zonsondergang altijd incognito op koopjes kwam jagen. Die haalden ze niet alleen voor zichzelf, maar voor het hele opvanghuis. Dus ook voor Marco, Ali B, Matthijs en de jongste Römer, die daar weer een huiswerkklas voor jonge meisjes runde. Beetje bijklussen.
Mart vroeg wat voor opvanghuis dat was. Een soort weeshuis voor gevallen omroepgiganten. Gerund door John & Linda.
“Te klein voor jouw ego”, zei de langslopende baas van het OM tegen Mart. Deze Gerrit van der Burg, die niet begreep dat ze allemaal hun baantje eraan gegeven hadden, ging vrolijk verder.
“Stoïcijns doorwerken”, riep hij nog, “consequenties zijn voor dombo’s en klojo’s!”
Toen ging de deur van de supermarkt open. Frits van Eerd stapte naar buiten. Duidelijk gebutst en ietwat verward. Met zijn biografie Van Vakkenvuller tot Zakkenvuller onder zijn arm. Wat ie kwam doen? Hij keek een beetje glazig voor zich uit.
Toen huilde hij zacht en mompelde bijna onhoorbaar: “Zullen we samen een gezellige band beginnen? Een Brabants dweilorkest? Een soort Jostiband voor gestruikelde zielen. En dat we dan in een lange polonaise door het Gooi gaan? En dan gaan we ook zwaaien naar de mensen. Heel onderdanig zwaaien!”
« Ouder Nieuwer »
